ANTYBIOTYKI W LECZENIU BORELIOZY

Dotychczas nie znaleziono jeszcze antybiotyku w pełni skutecznego w leczeniu choroby. Wybór odpowiedniego antybiotyku uzależniony jest każdorazowo od prawidłowego rozpoznania klinicznego i wywiadu przeprowadzonego z pacjentem przez lekarza prowadzącego.

Dobór rodzaju leku i sposób jego dawkowania różni się w zależności od leczonej osoby i wielu innych czynników. Zalicza się do nich czas trwania infekcji, obecność infekcji złożonej, sprawność układu odpornościowego, wcześniejsze długotrwałe stosowanie sterydów, wiek, waga, czynność układu trawiennego, osiągnięty poziom stężenia leku we krwi i tolerancja pacjenta.

Dawki, których skuteczność obecnie potwierdzono klinicznie są wyższe niż zalecane w starszych publikacjach, przez co rutynowo zalecane przez lekarzy. Powodem tego jest głęboka penetracja tkanek przez bakterie borelii, ich obecność w płynie mózgowo-rdzeniowym, oraz fakt tworzenia form przetrwalnikowych.

JAKIE ANTYBIOTYKI MOŻNA STOSOWAĆ W LECZENIU BORELIOZY

Przy leczeniu boreliozy stosuje się cztery kategorie antybiotyków ogólnego zastosowania. Tetracykliny w tym doksycyklina i minocyklina przy zbyt małych dawkach działają jedynie bakteriostatycznie. Przy zbyt małym stężeniu leku we krwi często zdarzają się niepowodzenia w leczeniu zarówno wczesnych jak i późnych stadiów choroby. Jednak wysokie dawki są źle tolerowane. Np. doksycyklina może być bardzo skuteczna o ile osiągnie się wysoki poziom leku w organizmie przez duże dawki doustne (400 do 600 mg dziennie) lub przez zastrzyki.

Penicyliny są bakteriobójcze. Tak jak można oczekiwać przy leczeniu infekcji organizmów gram dodatnim jak Bb amoksycylina okazuje się bardziej skuteczna niż penicylina V podawana doustnie. Z uwagi na jej krótki okres połowicznego trwania i konieczność stosowania wysokich dawek amoksycylina podawana jest zwykle z probenecidem. Ponieważ stężenia we krwi wahają się należy je kontrolować.

Cefalosporyny najnowszej generacji: pierwsza generacja leków jest nieskuteczna a druga porównywalna do amoksycyliny. Trzecia generacja jest obecnie najskuteczniejsza i okazała się być skuteczna w przypadkach, w których zawodzą penicyliny i tetracykliny.

Cefuroxim axetil (ceftin) środek drugiej generacji jest także skuteczny przeciw gronkowcom i tym sposobem także przeciw atypicznym odmianom rumienia wędrującego (EM), które mogą występować jako infekcja złożona z bardziej typowych czynników chorobotwórczych skóry oraz boreliozy. Z uwagi na skutki uboczne tego środka w układzie pokarmowym jego wysokie koszty nie jest on wykorzystywany w pierwszej kolejności.

Przy stosowaniu cefalosporyn trzeciej generacji należy przestrzegać następujących zasad: Ceftriaxon jest podawany raz dziennie (korzystne przy leczeniu domowym) ale z powodu 95% wydalania do żółci i skłonności do krystalizacji może powodować kolki i zapalenie pęcherzyka żółciowego. Wydzielanie w układzie pokarmowym ma znaczący wpływ na florę jelit.

Problemy z układem żółciowym i zakażeniem wtórnym mogą być zmniejszone jeżeli lek ten podawany jest z przerwami np. po pięć dni z rzędu w ciągu tygodnia. Cefotaxime, który musi być podawany co 12 a najlepiej co 8 godzin jest mniej wygodny ale ma tylko 5% wydzielanie w żółci, nigdy nie wytrąca się w żółci oraz zwykle ma mniejszy wpływ na florę jelit. Z doświadczeń niektórych lekarzy wynika, że jest on bardziej skuteczny przy podawaniu w sposób ciągły (kroplówka) niż przy pojedynczych dawkach.